Nehir üstünde süzülen bir teknede

düşmeye yüz tutmuş yapraklar

elimde çifteli

biri sana biri bana

içinden geçiyorum nehrin

zamanla

akıp gidiyor o da rüzgarla

yağmur sonra

öylesine yağanı sevmem ki ben aslında

iki ucu bir hece

her seferinde aynı gece

gece karanlık

ne ay

ne güneş artık sabah

rengini kaybediyor gelecek geçmiş

ıskalanan şimdide

kırmızı bir çerçevede olmayan yüzün

bir yerlerde kulaklarımda aslı olmayan sözün

gömüde kurtlanırken çürüyor özün

yandık

yanıldık

sonrada yakıldık

aslında biz kaçıktık